Mahallî seçimler için partilerin aday belirleme çalışmaları devam ediyor.
Şu ilde bu ilçede hangi partinin adayı kim olacak bâbında sürüp giden lokal arayış, tartışma ve beklentileri -en azından şimdilik- bir kenara bırakacak olursak, birkaç aydır mahallî seçimlerle ilgili genel tartışma konularının şunlar olduğunu görüyoruz.
* AKP’nin ülke genelindeki oyu hâlâ % 50 seviyesinde mi, yoksa 2002’deki oy oranına, yâni % 34’e kadar düşecek mi?
* CHP’nin İstanbul adayı Mustafa Sarıgül olacak mı; Sarıgül’ün adaylığı CHP tabanında nasıl karşılanır, benimsenir mi benimsenmez mi, Sarıgül aday olduğu takdirde seçimi kazanırsa ne olur, kaybederse ne olur?
* MHP Ankara’yı AKP’nin elinden alabilir mi, ülke genelindeki oyunu iktidâra giden yolda kritik bir eşik olan %20’nin üzerine çıkarabilir mi?
* Büyük şehirlerin Belediye Başkanlıkları için CHP ve MHP arasında bir seçim uzlaşması sağlanabilir mi?
***
Mahallî seçimlerin asıl önemi, partilerin bilhassa İl Genel Meclisleri için ülke genelinde aldıkları oy oranlarının, daha sonra yapılacak genel seçimlerin sonuçları bakımından ışık tutucu ve seçmenleri yönlendirici bir etkiye sâhip olmasıdır.
Bu tesbit ışığında gelin sözünü ettiğimiz gündem maddeleri üzerinde bir değerlendirme yapalım.
***
* Sâdece devletin değil toplumu oluşturan bireylerin en az % 80’inin kredi kartları, araba, ev, arsa sâhibi olmak v.s. sebeplerle külliyetli borç yükü altına girdiği, dolayısıyle “istikrar bağımlılığı” nın arttığı bir ülkede, ekonomik istikrârın korunması ihtiyacı tek parti hükümetlerine duyulan ihtiyacı da yaygınlaştırır; bu îtibarla her nasılsa tek başına iktidar olmayı başarmış bir partinin oylarının meselâ yarı yarıya düşmesi gibi bir durum, sosyal psikoloji açısından normal olmayan bir durumdur. Bu, ancak ülkenin büyük bir ekonomik krize sürüklenmesi yâhut iktidar partisinin ekonomi dışı konularda seçmenin zihnindeki istikrar ihtiyacını ikinci-üçüncü plana düşürecek sarsıcı hatâlar yapmasına ve muhâlefet partilerinin de bu hatâları çok akıllıca ve zekîce değerlendirebilmesine bağlıdır. Ben, iki büyük muhâlefet partisi CHP ve MHP yönetimlerinin bu hususlardaki yetersizliği, hattâ belki de “büyük rejisör” öyle istediği için zaman zaman AKP iktidârına verdikleri kendilerince “gizli” fakat bakmakla yetinmeyen, görebilen gözler açısından “açık” destek yüzünden, önümüzdeki mahallî seçimlerde AKP oylarının ancak % 41- %36 bandına gerileyeceğini düşünüyorum.
* Sarıgül’ün İstanbul için CHP’den aday yapılması, seçim kazanılsa da kazanılmasa da seçim sonrası süreçde CHP’nin bölünmesine yol açar kanaatindeyim. Çünkü geçmişte Deniz Baykal’a karşı aday olan Sarıgül şimdi de asıl hedefinin CHP Genel Başkanlığı “..ve Başbakanlık” olduğunu gizlememekte, buna karşılık, kendisinin şimdiye kadar çeşitli konulardaki tutum ve davranışlarıyla “AKP’nin sol kimlikli partneri” olduğu ve CHP’yi târihî kimlik ve misyonundan tamâmen koparacağı yolunda CHP tabanının geniş kesimlerinde bıraktığı olumsuz intibâ, üstelik Gürsel Tekin’in O’nun yolunu kesmeye kesin kararlı olduğunu göstermek için şimdiden adaylık yoluna girmesi, Sarıgül yüzünden yaşanacak muhtemel bölünmenin ilk önemli belirtisidir. Şu halde CHP, “popüler Sarıgül’le” seçim kazanıp sonrasında bölünmektense, bir kısım MHP’lilerin de destek verebileceği başka bir adayla İstanbul’u almaya çalışmalıdır.
* MHP, çok ciddî ve yoğun bir çalışma içine girer ve CHP tabanından kısmî bir destek sağlayabilirse Ankara’yı alabilir ve ülke genelindeki oyunu iktidâra giden yolda kritik-psikolojik bir eşik olan % 20’nin üzerine çıkarabilir.
* CHP ve MHP arasında resmî bir ittifak hem fiilen mümkün değildir hem mümkün olsa bile sonraki genel seçimde her ikisine de zarar verir. Ancak bazı büyük şehirler için uzlaşma sağlamalarında ve hiç değilse İstanbul ve Ankara’da birinin kâğıt üzerinde aday gösterip seçime asılmayarak diğerine örtülü destek vermesinde fayda vardır. Her iki partinin tabanı mesajı alacak ve gereğini yapacaktır.
Bir yanıt bırakın